تأثیر ارتباط مطلوب والدین با فرزندان نوجوان بر‌عملکرد آن‌ها درمهارت‌های ارتباطی در گروه‌های دوستانه:
نوجوانی دوره‌ای حساس و پرچالش است که در آن مهارت‌های ارتباطی نقش کلیدی در شکل‌دهی به روابط اجتماعی و شخصیت فرد ایفا می‌کنند.
خانواده، به‌ویژه والدین، به‌عنوان اولین محیط اجتماعی، تأثیر بسزایی در رشد این مهارت‌ها دارند.
ارتباط مثبت والدین با نوجوانان نه تنها به ایجاد اعتماد و امنیت روانی کمک می‌کند، بلکه الگوهای رفتاری و ارتباطی آن‌ها را نیز شکل می‌دهد.
ارتباطات خانوادگی، به‌ویژه رابطه والدین و فرزندان، نقش مهمی در رشد مهارت‌های اجتماعی نوجوانان دارد. بر اساس نظریه‌های روان‌شناسی رشد، نوجوانانی که در محیط خانوادگی حمایت‌گر و پاسخگو بزرگ می‌شوند، تمایل بیشتری به برقراری ارتباطات مؤثر با همسالان خود دارند. نظریه دلبستگی بالبی نیز بر اهمیت ارتباطات اولیه بین والدین و فرزندان تأکید می‌کند و نشان می‌دهد که دلبستگی ایمن به والدین به نوجوانان کمک می‌کند تا در روابط اجتماعی خود احساس امنیت کنند. مطالعاتی مانند پژوهش بامریند (۱۹۹۱) نیز نشان داده‌اند که سبک‌های فرزندپروری مقتدرانه، که ترکیبی از حمایت و کنترل متعادل هستند، به بهبود مهارت‌های ارتباطی نوجوانان منجر می‌شوند.
پژوهش‌ها نشان می‌دهد ارتباط مثبت والدین و نوجوانان و حمایت عاطفی از آنان به طور معناداری با بهبود مهارت‌های ارتباطی آن‌ها در گروه‌های دوستانه مرتبط است.
همچنین نوجوانانی که در محیط خانوادگی باز و حمایت‌گر بزرگ می‌شوند، تمایل بیشتری به مشارکت در فعالیت‌های گروهی و حل تعارضات به شیوه‌های سازنده دارند.
حمایت عاطفی والدین به نوجوانان کمک می‌کند تا در تعاملات اجتماعی خود اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند. علاوه بر این، الگوهای ارتباطی خانواده، مانند گفت‌وگوی باز و حل تعارضات به شیوه‌های غیرخشونت‌آمیز، به نوجوانان آموزش می‌دهد که چگونه در گروه‌های دوستانه رفتار کنند. نوجوانانی که از دلبستگی ایمن به والدین برخوردارند، در برقراری روابط پایدار و معنادار با همسالان خود موفق‌تر هستند. یافته‌ها بر اهمیت تقویت ارتباطات خانوادگی به‌عنوان بستری برای رشد مهارت‌های اجتماعی نوجوانان تأکید می‌کنند.
دیدگاهتان را بنویسید